Speurtochten in de praktijk


Niets is zo leerzaam als de praktijk, en VanHarte vindt dat iedereen mag profiteren van de ervaringen van andere bezoekers. Zo helpen we elkaar een handje! Op deze pagina vindt u daarom alle relevante praktijkverhalen die tot nu toe zijn ingezonden.

Wilde rivieren en gevaarlijke bruggen

Ron: “Een collega van mij heeft eens een speurtocht uitgezet voor kleuters. Hij gebruikte hiervoor veelvuldig stoepkrijt waarmee hij ‘wilde rivieren met krokodillen’ en ‘gevaarlijke hangtouwbruggen over diepe ravijnen’ op de stoep tekende.Uiteraard moesten de kinderen deze welhaast onneembare hindernissen overbruggen. De kinderen kwamen na het feest met dusdanig wilde verhalen bij hun ouders thuis dat enkele van hen toch even verhaal kwamen halen bij de organisatoren…”

Met de rugzak op stap

Maaike: “Ik heb een speurtocht georganiseerd voor 7 meiden van 7 jaar. Bij de start van het feest maakte ik van iedereen een digitale foto. Die heb ik met speciaal papier (HEMA) gestreken op zelfgemaakte rugzakjes. Met de rugzakjes die ze zelf vulden met snoep/drinken zijn we naar het bos gegaan waar ze een speurtocht hebben gelopen. Omdat ze al een beetje kunnen lezen, moesten ze zelf (met een schatkaart) de speurtochtletters zoeken en opdrachten vervullen. Aan het einde vonden ze een schat en een oorkonde van de beste speurders. Een supergeslaagd feest waar iedereen het nog over heeft. En de rugzakjes nemen ze nog steeds mee naar school.”

Toverspeurtocht

Annemiek: “Voor de 7e verjaardag van mijn zoon Jesse had ik een toverspeurtocht bedacht. Jesse had een tovenaar (Izegrim) getekend, die heb ik ingescand en uitgeprint als uitnodiging. Deze tovenaar had een paarse cape met gele sterren, en als verrassing voor Jesse had ik deze cape en hoed genaaid voor Jesse’s 2-jarige broertje, die zo als Izegrim verkleed kon gaan.

Het inleidende verhaaltje was een brief die ik had gekregen van de grote tovenaar Merlijn. Het ging over het tovenaarsleerlingetje Izegrim dat nog niet zo goed kon toveren en wat fouten had gemaakt (kleine Izegrim verscheen ten tonele). Of de kinderen wilden helpen de fouten te herstellen? Ik had in een natuurgebied in de buurt een speurtocht uitgezet met pijlen. Al lopend kwamen de kinderen opdrachten tegen die ze moesten uitvoeren. Elke groep had een rugzakje mee met materialen die van pas konden komen (lijm, schaar, touw, plakband, zwart en wit crepepapier, pen, opschrijfboekje, plastic zakje).

De opdrachten waren als volgt:

  • Bij de eerste vlucht van Izegrim is de bezemsteel gebroken. Maar met de groep een nieuwe bezemsteel.
  • Izegrim heeft in een vrolijke bui alle kikkers betoverd. Bedenk een toverspreuk om de kikkers terug te toveren en schrijf die in je boekje. (en probeer ‘m uit!)
  • Izegrim wil een toverdrank maken om met dieren te kunnen praten. Help hem de ingrediënten te zoeken: een stukje mos, 5 verschillende bloemetjes, 5 verschillende bladeren en een stukje boomschors.
  • Izegrim is zijn toverstokje kwijtgeraakt… Maak allemaal een nieuw stokje en neem dat mee.
  • Om op een bezem te kunnen vliegen, moet je goed je evenwicht kunnen bewaren. Loop twee keer over de evenwichtsbalk zonder te vallen.

Aan het eind van de tocht wachtten we de kinderen op met een picknickkleed, drinken en wat lekkers. Toen gingen we met z’n allen de resultaten van de opdrachten bekijken (die zagen er erg leuk uit!). Tot slot had kleine Izegrim voor elk kind een medaille als bedankje: een kartonnen rondje met hologrampapier beplakt, stukjes snoepmatje eromheen geniet, en een dropveter eraan om het om de nek te kunnen hangen. Op de medaille stond de naam van het kind geschreven en ‘bedankt, van Izegrim’.”

Wegbepalen

Nelis: “Een andere manier om de te volgen weg aan te geven, is de bolleke-pijlmethode. Op elk kaartje staat een stukje van de te volgen weg en de zijstraten (en andere herkenningspunten zoals brug, spoorweg etc.) Onderaan het kaartje staat steeds een bol om jouw plaats aan te geven, daar boven staan dan de straten die je in feite zou moeten zien. De (zij)straat die je moet volgen staat aangegeven met een pijl. Zo betekent wat hieronder staat: voor mij zie ik een rechte(!) straat met twee zijstraten naar rechts (en geen zijstraat naar links), ga in de tweede zijstraat naar rechts. En bekijk dan het volgende kaartje.”

|
|—>
|__
|
O

Spannend!

Astrid: “Toen onze zoon vijf jaar werd, hebben wij een ‘schat’ begraven op de hei. Een heel simpel speurtochtje bracht de stoere jongens (met een klein hartje) daar. Mijn man had het verhaal van de piraten alleen wel heel erg spannend gemaakt, waardoor een paar jongetjes een beetje teveel meegingen in het verhaal. Op zich wel erg grappig, maar later moesten we die jongetjes wel weer overtuigen dat het allemaal niet echt was, maar ‘net alsof’. In de schatkist had ik onder andere chocolademunten gedaan, en natuurlijk zat er een ketting met slot omheen. Het sleuteltje lag verstopt, en mijn man vond dit natuurlijk ‘toevallig’.”

Hulp bij speurtocht

Claudia: “Bij de speurtocht die wij uitgezet hadden, kregen we gelukkig hulp van zus en broer die zich in het bos verstopten. De kinderen kregen de eerste routekaart mee en volgden die tot ze bij een familielid kwamen die ze een opdracht liet uitvoeren. Als de opdracht geslaagd was, kregen ze het volgende gedeelte van de tocht en natuurlijk iets lekkers en drinken. Op naar de volgende opdracht, terwijl het eerste familielid snel weer naar de volgende positie kan gaan. De gezichten van de kinderen als ze ineens weer dezelfde mensen zien zitten zijn heel leuk. Onze tocht bestond uit drie stukken en eindigde op een grote open plek waar ze zich nog lekker even konden uitleven.”

(Bijna) altijd een succes

Silvia: “Speurtochten zijn en blijven leuk. Al vele jaren zijn ze bij ons het succes van het feest. De feestjes met spelletjes en speuren scoren veel hoger dan bijvoorbeeld zwemmen(wel een goed alternatief bij slecht weer) of een speeltuin. Vaak is het afhankelijk van de kinderen die komen of het een succes wordt; te veel kinderen gaat zelden goed.

Soms gaat het ook mis, zoals die keer dat de strikjes die van te voren waren opgehangen allemaal verdwenen waren. En de keer dat er bij elk strikje ruzie was wie hem mocht hebben (degene die hem als eerste zag of om de beurt één). Een succes waren de speurtocht die eindigden op het strand, waar met scheppen in een gemarkeerd stukje een kist moest worden opgegraven. Even werd het spannend of we hem nog wel konden vinden, want het duurde toch wel erg lang. Maar daar was ‘ie dan eindelijk. In de kist zaten chocolade muntstukken, schatkistjes met snoepjes en tegoedbonnen voor een ijsje.

Onze laatste zoektocht was een fotozoektocht met een klein groepje 11-12 jarigen. Onderweg friet eten en op het eind ieder een enveloppe met muntjes die ze in een spelletjeshal mochten besteden.”

Rebustocht

Dieuwke: Ik heb ooit een speurtocht uitgezet op een camping. Van tevoren had ik twaalf rebussen gemaakt op de computer in mooie kleuren. Met gekleurde touwtjes werd de route uitgezet en onderweg hingen de rebussen. U kunt de rebussen het best nummeren en niet te zichtbaar ophangen. Als de kinderen een rebus missen, hebben ze dat door en kunnen ze terug gaan. De kinderen kregen een formulier mee. Hierop moesten ze van elke rebus een bepaalde letter schrijven. Bij terugkomst kregen ze de opdracht om de letters door elkaar te husselen tot ze een bekende zanger hadden gevonden.”

Schatzoeken voor niet-lezers

Karin: “Onze oudste zoon werd vijf en wilde ook een speurfeestje. Hij wilde in ieder geval een schat zoeken. We zouden eerst naar het bos en daar een schat verstoppen. Maar we vonden het aantal vijfjarigen hiervoor te groot. Op de uitnodigingen had ik in geheimtaal geschreven dat we een schat gingen zoeken. Eén van de kinderen belde van tevoren op of hij een schop mee moest nemen. Die had duidelijk al ervaring. aangezien ze nog niet konden lezen, heb ik het als volgt aangepakt. 

Op gekleurde (vouw)blaadjes maakte ik tekeningen van iets in een ruimte in ons huis. De badkamer, de garage, de kamer van onze oudste, de keuken enzovoort. In deze ruimte lag dan het volgende blaadje verstopt met weer een aanwijzing. De laatste aanwijzing was anders gevouwen en was de schatkaart. De schat lag verstopt in onze voortuin. Die gingen we toch opnieuw inrichten. Met één schop en veel pollepels gingen ze op zoek. Toen ze een klein stukje zagen, doken ze er met z’n allen bovenop.  

De schat was een doos die ik had beplakt met goudkleurig inpakpapier. Hierin zaten:

  • kleine cadeautjes verpakt in cellofaan en goud- en zilverkleurig inpakpapier;
  • chocolademunten;
  • verzilverde dropjes (in Duitsland gevonden);
  • een parelmoeren knikker;
  • zilverwitte jellybeans (in Duitsland gevonden);
  • een gekleurde kauwgombal.

Ieder kind had een eigen zakje met zijn/haar naam erop. Dit om te voorkomen dat ze zouden gaan graaien en er voor de één minder overbleef dan de ander. Mijn man heeft alles op video opgenomen en het is heerlijk om terug te zien.”  

Dropping

Tanja: “Vroeger organiseerde het bedrijf van mijn ouders jaarlijks in november een dropping. Reuze spannend natuurlijk. We werden met een geblindeerde bus naar één of ander bos gebracht. Daar werden we met een volwassen begeleider, een zaklantaarn en een zak met spullen voor de opdrachten op pad gestuurd. Tegenwoordig zou je elk groepje ook nog een mobiele telefoon meegeven, voor het geval dat…

De route werd aangegeven met (geplastificeerde) pijlen aan bomen. Niet al te lang van tevoren ophangen!! Denk er overigens wel aan dat je toestemming moet vragen aan de boswachter. Het is in veel gevallen verboden zo maar na zonsondergang in een bos rond te lopen. De opdrachten varieerden van iets opzoeken en meenemen, vragen beantwoorden over wat we tegenkwamen (wat voor boom is dit, noem drie soorten paddestoelen, welk dier uit het rijtje komt niet in het bos voor), de omtrek van een boom of het gewicht van een stronk schatten tot het maken van een poppetje van dingen die je vindt. 

De opdrachten op zich hebben trouwens weinig indruk op me gemaakt. Het ging meer om de spanning. De groepjes gingen met ruime tussenpozen op pad, zodat ze echt alleen rondliepen. De tocht eindigde altijd in een restaurant. Waren alle groepjes binnen, wat altijd veel langer duurde dan was gepland, volgde natuurlijk de prijsuitreiking. Wie was het eerst, wie was het laatst, wie had de meeste vragen goed of juist fout?”

Vanharte

Vanharte is de grootste en meest bekende feestsite van Nederland. Bij ons vind je informatie over alle bekende en minder bekende feestdagen en feesten.

Recente artikelen