Na maanden tegen een steeds dikker wordende buik te hebben aangekeken, kregen we op onze gezamenlijke vrije dag het verlossende telefoontje. De tweeling van mijn broer was geboren! Dat het vermoedelijk twee meisjes waren wist iedereen al. De hoop van de grootouders op een jongetje in de familie was hiermee al om zeep geholpen.
Sommige mensen vinden de sexe van een kind erg belangrijk; wij vonden het allemaal even geweldig. Niet één meisje, maar maar liefst twee tegelijkertijd! Een tweelingzwangerschap brengt nou eenmaal meer risico’s met zich mee, dus ik had erg gehoopt op een zo lang mogelijke zwangerschapsduur. En mijn wens kwam uit.
Pas in de 38ste week kregen we het lang verwachte telefoontje. Bente en Fleur waren geboren en de bevalling was probleemloos gegaan. Er zat alleen wel wat gewichtsverschil tussen de meisjes. Bente was een kleine kilo lichter en moest daarmee de couveuse in. Fleur lag in een wiegje naast moeder . Wij haalden Lieke die dag op van school en vertelde haar het nieuws. Fenna ‘wist’ het inmiddels ook en nog geen uur later zaten we in de auto op weg naar het ziekenhuis waar de nieuwe aanwinst ter wereld was gebracht. Na een uurtje rijden vonden we het ziekenhuis makkelijk en nog voordat we de auto hadden geparkeerd, had ik al een brok in mijn keel. Ik heb nou eenmaal de eigenschap – ook als ik niet zwanger ben – mijn tranen rijkelijk te laten vloeien tijdens emotionele momenten. Dit ondanks mijn licht Spartaanse opvoeding.
Gespannen vroegen we bij de receptie de weg en toen we de kraamkamer binnen kwamen begonnen meteen ook mijn waterlanders te lopen. Mijn kinderen heel verbaasd maar ook nieuwsgierig. Mijn broer en zijn vrouw deden gewoon gezellig met mij mee. Al snel hadden we onszelf weer onder controle, anders zou het een behoorlijk woordenloze conversatie zijn geworden. We bewonderden allemaal ons nieuwe nichtje. Wat was ze fijn, klein en vooral mooi!! Lieke aaide haar handje en in een reflex greep Fleur de vinger van Lieke. Helemaal trots was ze: ”Oh, ik denk dat ze mij wel heel lief vindt!”. Fenna deed ook verwoede aaipogingen, maar kon geen vinger bemachtigen. Geweldig blij was iedereen dat alles zo goed was gegaan en de meegebrachte kleertjes vielen in goede aarde. Ze waren wel heel erg groot. Dat een tweeling vaak een heel stuk kleiner is, had ik namelijk tijdens de koop niet direct bedacht.
Toen we Fleurtje uitgebreid hadden bewonderd, togen we naar de couveuseafdeling. Eerst goed handen wassen en toen pas mocht ik met mijn broer naar binnen. Daar lag Bente, een bijna identiek kindje als Fleur, maar nog veel kleiner. Ook Bente vond ik prachtig, maar tegelijkertijd een beetje zielig. Zij moest, na al die tijd samen met haar zus in moeders buik, nu helemaal alleen in de couveuse liggen. Even heb ik haar voorzichtig geaaid, om vervolgens een blik op te vangen van Lieke. Zij mocht niet naar binnen en probeerde de hele tijd vanachter het raam een glimp van haar nichtje op te vangen. Vrij snel moest ik weer afscheid nemen en kon Jan nog even kijken.
Het bezoekuur liep ten einde en we hadden nog net genoeg tijd om boven langs de kraamafdeling te rennen en ook daar afscheid te nemen. Blij en een beetje trots verlieten we het ziekenhuis weer. Lieke vond het wel erg jammer dat zij Bente niet goed had kunnen zien. Gelukkig groeide Bente heel voorspoedig. Na vier dagen mocht ze uit de couveuse en werd ze herenigd met haar zusje en moeder. En Lieke? Die mocht Bente vasthouden en was weer helemaal gelukkig. Want ook Bente pakte haar vingertje.