Oorspronkelijk komt ze uit het zuiden, maar ze woont al zo’n 17 jaar in Wageningen. Samen met partner Jan heeft ze drie dochters, Lieke van vijf jaar, Fenna van twee en baby Ditte. Lieke gaat naar school en ongeveer twee middagen per week naar de BSO en Fenna gaat op die dagen naar de kinderopvang. Maandelijks kunnen bezoekers van VanHarte hier lezen wat Monique bezighoudt. Deze keer: baby Ditte is bijna baby-af… Feest of toch niet?
Binnenkort wordt Ditte een half jaar. Reden voor een feestje of toch niet? December was al zo’n drukke feestmaand dus om een extra feestje zitten we niet verlegen. Aan de andere kant, even stil staan bij de afgelopen tijd door middel van een piepklein feestje is ook leuk. Weer een periode die afgesloten wordt. Afscheid van de prille babytijd.
Te klein
Ditte slaapt nog in de wieg. Ze houdt niet veel ruimte meer over, maar als ze eruit gaat komt de wieg nooit meer terug. Geen klein hoofdje meer met van die prachtige haarpiekjes tussen die kleine lakentjes. Twee kleine vuistjes die er bovenuit steken. We genieten nog zo van het tafereel dat de wieg nog heel even blijft staan. Willen we Ditte geen onrecht aandoen dan zullen we haar binnen afzienbare tijd moeten verhuizen naar haar eigen kinderbedje op haar eigen kamertje. Dan lijkt ze ineens weer extra kwetsbaar en klein in een ‘groot’ bed.
Lepeltjes
We zijn begonnen met de introductie van vast voedsel, de fruithap. Ze moet er nog niets van hebben. Met moeite gaat een piepkleine hoeveelheid naar binnen die er vervolgens even hard weer wordt uitgeproest. Ditte trekt een vies gezicht. Lieke en Fenna vinden het prachtig. Ze lachen om het hardst. Bovendien verheugen ze zich op de fruithap. Zelfs het lepeltje van Ditte aflikken is al een traktatie, waarbij wij heel goed moeten opletten wie er aan de beurt is. De ene dag mag Lieke als eerste het lepeltje aflikken en de andere dag Fenna. Ditte vindt het allemaal best. Zolang zij maar niet langer wordt geplaagd met die viezigheid.
Nog even genieten
Nog even en dan zit Ditte aan tafel, of in het zitje voor op de fiets. Wat zal ze genieten. Maar nu ligt ze nog. Ze draait wel op haar buik om de wereld eens vanuit een andere hoek te bekijken. Ze lacht, krijst en gilt van plezier. Totdat ze als bij toverslag moe is. Ze gaat huilen. We pakken haar op maar ze huilt gewoon verder. We brengen haar naar boven en leggen haar in bed. Met een speentje. Ze duwt haar hoofd zover mogelijk tegen de bovenkant met haar gezicht tegen iets zachts. Dan ligt ze goed. Ze valt in slaap. Heerlijk nog even in die bijna te kleine wieg.